We projecteren allemaal, we kunnen niet niét projecteren!
Onze projecties zijn de spiegels van onze blinde vlekken.
Alleen via reflectie op onze projectie worden we bewuster van onze instrumenten, ons denken, voelen, handelen/willen.
Zoals Einstein zei:
Je kunt geen problemen die in A zijn ontstaan, oplossen binnen A. Je moet eerst naar B om effectief tot een oplossing te komen.
Dus om onze blinde vlekken te leren kennen moet er iemand mogen meekijken die je terug kan geven wat zhij ziet, anders blijf je binnen A kijken, dan zie je dus niets want zo heb je altijd al naar jezelf gekeken.
We projecteren positief en negatief op onze omgeving, en dit gaat altijd over onszelf.
Natuurlijk “leent” de ander zich voor de projectie en dat is niet zomaar, het geprojecteerde gaat dan uiteraard ook over de ander.
Van ambitie en competitie, van de streber in ons, worden we zo moe.
Van de oordelende kritische stem in ons hoofd komt niets dan afbrekende invloed, deze laat geen spaander van ons heel.
Laten we bewustzijnswerk doen en leren de baas te worden over onze aandacht, dat machtig mooie instrument, vanuit onze hartkwaliteiten waarbij elk vergelijk in het niets verdwijnt.
Aandacht voor wat er in je leeft, wat zich intern afspeelt, je reactiepatronen, wat je ervaart, waarneemt, denkt, aan impulsen hebt…
En dat is oneindig gevarieerd, alleen is het tijdens onze conditionering vaak gereduceerd tot de vijf basisemoties, ons dagelijks verstand en de automatische piloot.
“Aandacht is de motor van verandering.”
Krishnamurti
